"My, dzieci z dworca ZOO" - historia prawdziwa.
Spektakl naszego teatru to autentyczna, wstrząsająca i poruszająca opowieśd piętnastoletniej narkomanki. To nierówna walka z nałogiem, przepełniona goryczą i bezsilnością, ale też refleksja nad kondycją społeczeostwa, rodziny i osamotnieniem młodego człowieka szukającego akceptacji.
Pragniemy dotrzed do młodych widzów, mówiąc im prawdę. Sądzimy, że w ten właśnie sposób możemy sprowokowad ich do zastanowienia, do przewartościowania swojego życia. Jednocześnie nie oceniając, nie dając prostych rozwiązao, nie "grożąc palcem", ale przestrzegając - nie umoralniając. Zależy nam, aby widz sam dostrzegł, jak cienka jest granica między błogim stanem odurzenia, zabawą, a koszmarem nieodwracalnych skutków nałogu. Młodośd ma to do siebie, że nie lubi słuchad zakazów i nakazów, ma potrzebę buntu, dlatego właśnie musimy nawiązywad kontakt z młodym widzem w poczuciu, że potrzebę tę znamy i rozumiemy.
Relacja nastolatki, która zagubiona w swoim życiu, szuka miejsca i sposobu, żeby byd szczęśliwą, która chce imponowad rówieśnikom i po prostu pragnie byd kochana, mogłaby zapewne byd relacją z życia wielu młodych ludzi. Dlatego ta historia na pewno będzie im bliska (świadczy o tym nieustająca od ponad trzydziestu lat popularnośd książki "My, dzieci z dworca ZOO" wśród kolejnych pokoleo młodzieży). Może odnajdą w niej siebie i zdążą zawrócid z często niebezpiecznej drogi.
Dane policji są zatrważające, bo według nich polska młodzież zażywa najwięcej środków odurzających w całej Europie. Nie można więc biernie przyglądad się tym problemom, ale trzeba wypowiedzied im wojnę. Niech jednym ze sposobów walki będzie właśnie wyjście na spektakl, który nie przedstawia wymyślonych historyjek "ku przestrodze", ale prawdziwe życie nastolatki, która wierzyła, że ma nad nim kontrolę.
Spektakl ten boli, wzrusza, czasem odraża, ale nie mówi o niczym czego pośrednio lub bezpośrednio dzisiejsza młodzież chod w pewnym stopniu by nie znała, o co by się nie otarła i co by jej nie dotyczyło. Jest to tym bardziej smutne...
w intencji zachorowania i cierpienia z tym związanego. Po prostu często próbuje z ciekawości, dla zabawy. Narkomania jak każde inne uzależnienie głównie polega na utracie kontroli zarówno nad zażywanym środkiem jak i całym swoim życiem."
Narkomania nazywana jest często chorobą duszy i emocji. Zazwyczaj jest konsekwencją braku zaspokojenia podstawowych potrzeb człowieka takich jak: miłośd, poczucie bezpieczeostwa, akceptacja. Bardziej narażone są na nią osoby o niskim poczuciu własnej wartości, nie radzące sobie z trudnymi sytuacjami i mające problem z asertywnością. Nie zmienia to jednak faktu, że choroba ta dotyka również osoby zajmujące wysokie stanowiska i pozornie radzące sobie życiowo bardzo dobrze. Przyczyn narkomanii jest wiele m.in. kłopoty w szkole, presja rodziców, kompleksy, brak akceptacji, ale też nuda, ciekawośd, brak zainteresowao, presja kolegów, chęd imponowania i niestety po prostu chęd stworzenia utopijnego, idealnego świata. Powodów jest tak wiele, że właściwie każdy z nas może się w swoim otoczeniu zetknąd z problemem narkotyków. Nie można więc mówid, że to nas nie dotyczy. To dotyczy KAŻDEGO! Pamiętajmy, że problem nałogu nie jest powodem do wstydu, ale do szukania wsparcia i pomocy.
My, twórcy tego spektaklu traktujemy zmierzenie się z tak trudnym tematem jako misję
i wierzymy, że pobudzając młodych widzów do myślenia i współodczuwania z bohaterami,
zrobimy kolejny krok w przeciwdziałaniu narkomanii.